Czas to mózg: odpowiedzialność za nierozpoznany udar

Oczywiście, że są wytyczne, należy się ich trzymać. Badanie fizykalne, które Pani opisała nie dotyczy tylko udaru, ale każdego pacjenta i każdorazowo powinno być wykonane. Pacjent to jednak nie książka, często nie prezentuje wszystkich objawów, ale tylko niektóre z nich, czasem ma też różne dodatkowe objawy, choroby, które trzeba wziąć pod uwagę uwzględniając diagnostykę różnicową i zapewniam Panią, że udar to nie pierwsza myśl lekarza u 20 latki, która ma problemy z równowagą. Udar może mieć różne umiejscowienie i różną wielkość a przez to różne objawy. Pewność rozpoznania daje nam tylko badanie obrazowe, a to jest niestety dość inwazyjne w ciąży i trzeba się nad nim 2 razy zastanowić u takiej pacjentki plus musi ona wyrazić na nie świadomą zgodę. Nie jestem za tuszowaniem błędów medycznych, ale jestem przeciwko nagłaśnianiu spraw i wyrokowaniu gdy nie ma pełnej dokumentacji. Łatwo oskarża się lekarzy w mediach, gdyż Ci zobowiązani tajemnicą lekarską nie mogą się bronić, mówiąc np. co pacjent powiedział, na co jeszcze chorował, jakiej zgody nie wyraził czy jakie miał objawy. Po za tym sprawa tuszowania błędów medycznych jest w medycynie nie od dziś, a wygląda tak jak wygląda w dużej mierze przez obecne prawo. Do błędu po prostu nie można się przyznać, ponieważ zostaje wtedy tyko sąd, kara i strach o prawo wykonywania zawodu. A niestety każdy lekarz popełnia błąd, absolutnie każdy. Różnią się tylko konsekwencjami i szczęściem w ich szybkim wykryciu lub nie. Dużo bardziej skorzystałoby na tym i środowisko i pacjenci gdyby błędy można było bezpiecznie zgłaszać i byłyby z nich wyciągane konsekwencje na przyszłość w postaci zmiany wytycznych postępowania czy organizacji. A odszkodowanie dla pacjenta byłoby wypłacane przez Ubezpieczyciela. Tak się jednak nie dzieje. Zamiast tego w mediach jest szum, powstają idiotyczne poradniki, na lekarza napuszczani są prawnicy i w efekcie nic się nie zmienia. Poziom tuszowania błędów tylko rośnie. W szpitalach są nieprawidłowości znane od lat, prawo niby jest ale praca w szpitalu jest zorganizowana w sposób, który uniemożliwia jego przestrzeganie (np na SORze gdzie każdy pacjent musi zostać przyjęty, dokładnie zbadany i przeprowadzony z nim wywiad, a następnie opisany i wypisany do domu, co zajmuje minimum 40 minut na jedna osobę, a pacjenci, nie zważając na to przychodzą z takimi dolegliwościami jak katar, przeziębienie czy ból kolana od 5 lat na SOR zamiast do POZ, domagają się wszystkiego już, teraz, natychmiast, co sprawia, że NIE DA SIĘ wykonać swojej pracy zgodnie z prawem i wytycznymi). I za to absolutnie nikt nie bierze odpowiedzialności, tylko lekarz. W Polsce panuje w takich sytuacjach zasada „znalezienia i ukarania winnego” a nie próba zmiany sytuacji tak aby to się nigdy więcej nie zdarzyło. Co tak naprawdę zmieni to, że pacjent wygra w sądzie w skali społeczeństwa? Nic. Pacjent ma zrujnowane życie bo prawdopodobnie spotkał go ogromny błąd lekarza, lekarz ma zrujnowane życie, bo tonie w długach i poczuciu winy (choć przez poprzednie 20-30 lat być może był świetnym lekarzem, uratował wiele ludzkich istnień), a ten sam błąd popełni za kilka dni kilku innych lekarzy bo rozwiązań systemowych nadal brak. A dodajmy do tego jeszcze dyżury, prace ponad siły, bo przecież „nie po to tak ciężko pracowałem na studiach przez tyle lat, żeby teraz zarabiać 3 200 (bo tyle wynosi pensja lekarza rezydenta) i związane z tym zmęczenie, brak snu, frustracje. I tragedia gotowa. I absolutnie nic, w mentalności społeczeństwa się nie zmienia. Nic.

Odpowiedz